Hep ilerliyor zaman, hiç geriye dönmüyor. Değişen, bozulan şeyleri geri getirmek o kadar zor ki. Hiç bir şey eskisi gibi olamıyor. Elde sadece geçmişe duyulan özlem kalıyor. O da zaten ulaşılamayacak olmasından güç alıyor. O özlem de daha sonra tebessümle hatırlanacak bir hatıraya dönüşüveriyor sadece.
Bazen de olması gereken şeyler oluyor, öyle olması gerektiği birtakım etkenler yüzünden bilinmese de. Aradan zaman geçip etkenler ortadan kalktığında gelinen durumun en iyisi olduğu fark ediliyor ve süreç içinde uzun gelen zamanın aslında çok hızlı tükendiği görülüyor. Sizce bu zamanın göreceleliği midir? Yoksa geçen zamanı geri getiremeyecek olmanın çaresizliği mi?
Zaman akar gider. Kayıplar da olsa, hayat devam eder.
