Büyümek

Büyüyoruz. Gördük, öğrendik, yaptık, yaşadık, yaşıyoruz. Yaşarken biriktiriyoruz. Kümülatif ilerliyor hayat, ne ala.. Dolu dolu ilerliyoruz ama gözden kaçan şu ki, bir yandan da tüketiyoruz. Biriktirdiğimizden fazlasını tüketiyoruz bazen. Arzularımız, isteklerimiz, sevgilerimiz, sevdiklerimiz tükeniyor gitgide. Saflığımız lisedeki platonik aşklarımızla birlikte uçtu gitti zaten. Başkalarının gözlerine bakmaktan, gözümüzü kapatıp düşünmeye cesaret edemez durumdayız. Önyargısız bir hayatımız vardı, şimdi şüpheden adım atamaz bir haldeyiz. Neden? Gözümüzü kapatıp düşünmenin vaktidir. İçimizdekileri kaybetmenin zorunlu olmadığını, bizle birlikte büyüyen dünyamızın bize ait olduğunu anlayana kadar. Kendi güneşimizi boyayana kadar. Gözünüzü kapatın ve düşünün..

Cepte Kalan Son Yalnızlık

Cepte kalan son çekirdek tanesi..
Tüm çekirdekler biter
En son o kalır
Unutursun onu orda.
Sonra, ertesi gün
Olur olmadık bir anda
Elin gider cebine, farkedersin
Orda duruyordur hala.
Onca çekirdeğin arasında farkedemesen de
Usulca bekler son çekirdek tanesi.
Ta ki sadece o kalana kadar
Ta ki sen onu farkedene kadar.

İçte duran o yalnızlık duygusu..
Etrafındaki kalabalık gider
En son o kalır
Unutursun onu içinde.
Sonra, ertesi gün
Olur olmadık bir anda
Düşünürsün, farkedersin
İçinde duruyordur hala.
Onca kalabalığın içinde farkedemesen de
Usulca bekler o yalnızlık duygusu.
Ta ki sadece o kalana kadar
Ta ki sen onu farkedene kadar.

Ve bir ömür boyu..